خانه قدیمی مربوط به مرحوم تشکری که قدمتی بیش از 40 سال دارد

این بنا در دل کوههای اطراف روستا قرار دارد و در حال حضر کسی در آن سکونت ندارد.

چند سال پیش چهار خانواده دیگر در اطراف این خانه سکونت داشتند که به دلیل مشکلات زندگی در کوه و نبود امکانات کافی از جمله را ه دسترسی از این مکان به داخل روستا کوچ نمودند که خانه های دیگر بر اثر مرور زمان ازبین رفتند.

عکس هایی از بالای کوههای مشرف به روستا که از بالای این کوه شهرهای فومن،صومعه سرا،رشت و چند شهر و روستای دیگر را مشاهده نمود و حتی تا حدی دریای خزر را هم میتوان با چشم مسلح مشاهده کرد.

کیفیت پایین عکس بخاطر استفاده از دوربین تلفن همراه میباشد.

یکی از درختان داخل کوه که قطر بزرگ آن نشان از قدمت زیاد این درخت دارد

خانه روستایی در پای کوه

نمایی از بخش شمالی(سوخته کوه) در کیش رودبار

نمایی از روستای مجاور (دارباغ) از روستای کیش رودبار

نمایی از رودخانه و کوههای اطراف روستای کیش رودبار در پاییز

نمای از مسجد جدید روستا که به همت اهالی در حال ساخت میباشد

کوههای تالش گیلان بنابه شواهد تاریخی از جمله اولین سکونت گاههای مردم ایران  است که پوشش جنگلی آن ووجود رودخانه های پرآب وزمینهای حاصل خیز آن مکان بسیار مناسب  برای زندگی  مردمی بودکه بیشتر آنها از اقوام تالش  وتنها شغل آنها دامداری بود .کوهستان تالش که از کوههای شفت وفومن شروع وتا کوههای آنسوی آستارا امتداد دارد ،روزگاری بهشت ایران ویگانه مکان امن مردم ایران محسوب میشد که از هرگونه تاخت وتاز اعراب ومغولان وروسها ودیگر بیگانگان در امان مانده بود .

در آن روزگار که مردم تالش به دلیل خصیصه دلاوری وجوانمردی وحسن خلق وآداب ،سرآمد مردم  روزگارشان بودند وبنابه اقتضای نعمات فراوان سرزمینشان عموما متمول بودند وهزاران خانواده تالش  وسران آنها ،کل سرمایه نقدی و مسکوکات و آثارهنری وگرانبهای  خودرا  که  حاصل زحمات آنها ویا یادگار اجدادشان بوده در دامن زمین در بالای تپه ها و زیر درختان کهنسال و سنگهای درشت به خاک  سپردند که عموم آنها به دلیل جنگهای ناگهانی که با بیگانگان داشتند ،ضمن آنکه جان خودرا درراه مبارزه با متجاوزان ازدست میدادند وخودرا به خاک کوهستان تالش میسپردند ،کل دارایی آنها هم همراه آنها ، در خاک مدفون میگشت .

بنابه روایات مستند در کوهستان تالش ، هزاران گنج  که به دلیل آثار ارزشمند تاریخی ، ارزشی مافوق تصور ما قراردارد که بخشی  از آن همه گنج تاریخی توسط حفاران غیر مجاز  به یغما رفته است بدون اینکه ذره ای از مواهب آن نصیب مردم تالش شده باشد .امید میرود که بخشی که مانده است ، با برنامه ریزی  درست آن را در اختیار عموم مردم امروز ونسلهای آینده قرار داد .

در یکصد سال اخیر ، آن زمان که در سایه پیدایش گنجی چون نفت درخاک ایران شهر نشینی وصنعت د رایران رشدی چشمگیرداشته و موجبات رفاه  نسبی شهروندان رافراهم نمود ودر این بین سهم روستا نشینان ومردم تالش که عموما کوه نشین ودامداربودند نه تنها ناچیز بود بلکه تمام دارایی آنها که جنگل ومراتع کوهستان بود با ملی شدن آن ازدستشان خارج شد  وتالشان ماندند وداس وتفنگ آنها که نه اجازه بریدن چوبی را داشتند ونه پرنده ای را شکارنمایند ،بدین ترتیب بود که تالشان این پاسداران سلحشور خاک ایران ، پاداش دلاوری  خودرا که کوههای تالش وودامنه های آن را چون دژی غیر قابل فتح ساخته بودند ، آنچنان  گرفتند .

فقر وظلم بر مردم تالش هرچند بسیار ناگوار وسخت بوده وهست ، چه بسیار تالشانی که با ساده اندیشی بدون هیچ گونه ابزاری پیشرفته سالها عمر خودرا رادرپی گنج پنهان ،هدر دادند و بر پای هر سنگی از کوهها ، حفاری های بی حاصل داشتند ، وهم چنین جوانانی که برای کشف وفروش گنج یار گیریهایی نمودند که با پیدایش گنج ،کوردل وخیانتکار به هم شدند و گاهی هم سزای خیانت آنها به هم ، منجر به قتلهای انتقامجویانه گردید که باعث تاسف است . گاهی هم بودند افرادی که یکشبه در سایه شانس یا امکانات ویژه به سرمایه بی حسابی دست یافتند و با گنج آنچنان متحول ومالدار شدند که در این بین تنها چیزی را که نصیب مردم نمودند وسوسه ای بوده که به دل  جوانانی انداختند که آرزوهای خیالی داشتندوآنها را با راه درست غیر قابل دسترس میدانستند . 

گنجی که در درجه اول متعلق به همه مردم تالش و دیگر ساکنین گیلان است وبا  ملی شدن آن متعلق به ملت ایران است ، فقط اسمی ورسمی بوده ،به دلیل آنکه در سراسر گیلان در هر شهر ودیاری ،گنج یافتگان وحفاران غارتگر ، اموال گنج نما ی خود را به نمایش گذاشته اند بدون اینکه از احدی باز خواست شده باشند و آنکه گنجی  قابل توجه به نفع مردم ایران  ضبط نشده است ،کاش از آن همه گنج ،که اگر مقداری  از آن به درستی استخراج میشد وسهمی  از آن برای زیبایی سرزمین تالش دوباره صرف آبادانی وگردشگری و حفاظت جنگل در کوهستان تالش  میشد و یا سهمی  را  اگر در موزه ای در مرکز استان حفاظت می کردیم  ، یقیننا ما امروز بزرگترین گنجینه و موزه  از میراث فرهنگی را در کشور داشتیم واین از وظایف مسولان میراث فرهنگی کشور ومخصوصا گیلان است که با سیاستهای درست خود ، مشارکت مردمی را برای حفاظت از آن گنج ارزشمند ،جلب نمایند تا آن امانت تاریخی مردم گیلان  بهتر  حفظ گردد .

گرچه مردم تالش در قرن اخیر به مثابه سرمایه داران ورشکسته و سرمایه ازدست داده بودند ، اما گنجی نهان در ذات خود ودر سراسر وجود شان داشتند که با کشف آن در چنددهه اخیر فرصتی دوباره درحال شکل گرفتن است ،که نشان آن دهها هزار دانشمند واستاد و مدیر و پزشک ومهندس وکارمند کشوری ولشکری و تاجرانی زبده  در سراسر کشور است .دور نیست آن روزی که تالشان همانند اجدادشان کادوسیان ، از سردمداران پر افتخار  مردم ایران باشند .

از : رمضان نیک نهاد

در تاریخ تالش ،بسیارند زنانی که که در پی ناملایمات تحمیلی زمان خود ، فراتر از بسیاری از مردان ،ظاهر شدند ،وحماسه دلاوریهایشان ،نسل به نسل نقل می گردد  ، از جمله این زنان بزرگ ، زنی بود که در منطقه بخش سردار جنگل فومن ، با نام سیاه یٍنَک ، (زن سیاه چهره ) از او یاد میشود و اورا از سر طوایف بخش بزرگی از مردم تالش منطقه میدانند که در شهر ماکلوان وروستاهای گسکره و شولم وکلرم وزیده و گشت و روستاهای دیگر ساکن هستند . داستان دلاوری آن شیرزن را از زبان پیران منطقه بسیار شنیده ام وداستانهای مختلفی از بی باکی و شجاعت و سرکشی او در برابر خوانین نقل میشود .

حاج یداله ماکلوانی  که خودرا از مادری با پنج پشت منتسب به سیاه یٍنَک میداند واز عمرشان بیش از نود سال میگذرد در باره او به نقل از مادر بزرگش میگوید ، نام اصلی سیاه یٍنَک بلور بوده واصلیتش ماسالی است ، در آن زمان که تالشان به همراه مردم گیلک پس از قرنها مقاومت و دلاوری در برابر بیگانگان وحاکمان زورگو مورد غضب وانتقام آنان توسط خوانین  غیر بومی قرار گرفته  بودند .در ماسال ، روزی 2تن از مزدوران خان حاکم به بهانه  گرفتن خراج ومالیات  به ناحیه کوهستانی که سیاه یٍنَک همراه پدر ومادرش درآن دامداری میکردند مراجعه میکنند ، در آن ساعت بلور گه دختر جوانی حدود بیست ساله بود ،به چشمه سار برای آوردن آب رفته بود ، که با شنیدن فریا دها در جلوی وونَه ( خانه دامداری )بسرعت چیری آب (مشک اب ) را برزمین گذاشته وداس به دست خودرا به خانه میرساند که پدر را غرق در خون میبیند ومادر را درحال کتک خوردن آز مزدوران ، در یک آن بلور با داس مزدوران را یکی پس از دیگری از پای در می آورد ، بر بالین پدر رفت  که نفسهای آخرش را کشید ومرد  ، بلافاصله همسایگان رسیدند ، بلور با برداشتن لباس وداس وآذوقه اولیه از مادر مجروح خود  برای همیشه خداحافظی کرد وبه طرف  کوهستان ماسوله فرار کرد دوسال را با زندگی مخفی در ییلاقات با پوشش مردانه گذراند و با شکار حیوانات غذای خودرا بدست می آورد .

بلور ، چهره ای سیاه وهیکلی درشت  داشت واز قدرت بدنی فوق العاده ای برخوردار بود ،تااینکه به عنوان چوپان  به استخدام یک خانواده به نام عاشور ساکن  دشتهای بین زیده وماکلوان در آمد و کارش چوپانی گوسفندان در چراگاهها ی ییلاق ها بود ،یک روز پسر عاشور ، مراد برای آوردن آذوقه از قشلاق به  خانه ییلاقی برگشته بود که به طور تصادفی از هویت جنسیتی بلور باخبر می شود ، بلور که مراد را دوست داشت آورا از اسرارش واز عشقی که در نهان به او داشت ، باخبر میکند مراد  هم شیفته دلاوریهای بلور میشود که مدتی بعد باهم  ازدواج کردند .

بلور که به سیاه یٍنَک معروف شده بود وجسیت خودرا فاش ساخته بود تا پایان عمرش سرگذشتش را  پنهان ساخت  ، سیاه یٍنَک کمال و قدرت بدنی  خودرا که یک تنه چند مردرا حریف بود ، آشکار نمود وهمه مردان وزنان از او حساب میبردند و اورا حاکم آبادی خود میدانستند، چیزی نگذشت که آوازه اودر منطقه پیچید  او مثل مردان به شکار گوزن میرفت ، زمینها را شخم میزد ، هیزم شکنی ونجاری ،  شکسته بندی و مامایی میکرد ودر مبارزات با دشمن خودش پیشگام همه مردان بود . زمینهای زیادی را که در جلگه قرار داشت آباد وبه مزرعه تبدیل نمود .دهها بار در کوه ودشت با خلاف کاران ومزدوران خان در افتاد وآنان را گوشمالی داد طوری که خودش واطرافیانش از پرداخت هرگونه خراج ومالیات معاف بودند ، هیچ دزدی جرعت  تجاوز به حریمش را نداشت .

بلور زن جنگجو وسوارکار ماهر کوهستان بود وخود بهترین اسبها راپرورش میداد ،او شبانه مسیر طولانی وجنگلی قشلاق به ییلاق (گیلون بٍ گیریَه )را به تنهایی طی میکرد .که نیمی از فرزندانش راکه نه پسر ویک دختر بودند  بدون هیچ گونه کمکی در همان راه جنگلی بدنیا آورده بود .فرزندان بلور چون مادر  قوی هیکل بودند و آنها به همراه فرزندانشان با خصایلی چون قدرتمندی ،بی باکی ،گستاخی ، پرکاری وصلابت با سیاه یٍنَک وجه اشتراک داشتند و دخترانشان چون مادر بزرگ  کارهایی انجام میدادند که فقط  مردان قوی قادر به انجامش بودند .

در حدود یک قرن پیش ، زمانی که روسها به خاک ایران تجاوز کردند و به قتل وغارت و تجاوز به نوامیس مردم گیلان پرداختند که کارنامه سیاه ودشمنی روسها در حافظه مردم تالش وگیلک تا به ابد باقی است ، روزی دو سرباز روسی درکنار ماسوله رودخان یکی از نوادگان  سیاه یٍنَک همسر جوان  مرحوم حاجیه را می بیند ، به او یورش می برند وقتی که آندو زن هیکلمند را به زمین می آندازند و سربازی اقدام به تجاوزش می نماید ،آن زن که به ظاهر خودرا تسلیم نموده بود مخفیانه  سَرَه (نوعی چاقو) را ازخورجینش به دستی میگیرد وبا دست چپش آلت ودو تخم سرباز را می گیرد وازته قطع مینماید و سَرَه بدست به سرباز دیگر یورش میبرد که آنهم با گذاشتن اسلحه پابه فرار میگذارد .

نقل است روزی سیاه یٍنَک از کنار خانه ای میگذرد وقتی شیون زنی را میشنود که در تٍلار (ایوان) خانه اش توسط شوهرش کتک میخور د بلافاصله از اسب پایین پریده وخودرابه شوهر زن می رساند ، یقه آن مرد را گرفته وبا یک سیلی چنان به گوشش می نوازد که از ایوان مرد را به حیاط پرت می کند   وقتی که مرد اورا میشناسد تسلیم میشود وروبه زن آن مرد میگوید هرگاه بار دیگر این مرد برایت دست بلند کرد فقط کافیست خبرش را  به من برسانی . می گویند بر صورت سیاه یٍنَک خطی قرا داشت که نشانی از نبردی است که  با خرس بر سر  گاوش داشته است .شیرزن با شمشیر خود با اینکه از خرس  زخم برداشته بود گلوی خرس را میبرد واورا از پای در می آورد .

بسیاری از نوادگان آن زن جنگجوی کوهستان تالش ، سالها از پیشتازان کشتی محلی و مدیران ارشد مشاغل بومی بودند گرچه بسیاری از آنها قدرت بالای بدنی وتفکر بزرگ  خودرا در راه صحیح بکار گرفتند واز افتخارات تالش به حساب می آیند اما متاسفانه تعدادی هم بودند که قدرت جسمانی خودرا نتوانستند مهار نمایند وبر خلاف منش ومرام سیاه یٍنَک ومصالح مردم زندگی کردند .

خانه روستایی در کوهپایه

نمونه لانه طیور در کوهپایه

نمونه توالت در خانه روستایی در کوهپایه که با فاصله از خانه قرار دارد